Перевод: с исландского на английский

с английского на исландский

to lake

  • 1 stöîuvatn

    Íslensk-ensk orðabók > stöîuvatn

  • 2 VATN

    * * *
    (gen. vatris or vatz), n.
    1) water, fresh water (spratt þar vatn upp); sól gengr at vatni, the sun sets in the sea;
    2) fears (vatnit for niðr eptir kjálkanum á honum); halda vatni, to forbear weeping;
    3) lake (Mjörs er svá mikit vatn, at líkara er sjó);
    4) pl., vötn, large rivers (hnigu heilög vötn af Himin-fjöllum).
    * * *
    n., pl. vötn; vant occurs in N. G. L. i. 363: the gen. sing. is, agreeably with the pronunciation, in old vellums invariably spelt vatz or vaz, vazt, Clem. 148, l. 32; the mod. sound is vass; in the Editions, however, the etymological form vatns has mostly been restored; all the South Teut. languages use a form with an r. The form vatr only occurs in two instances, perhaps used only for the rhyme’s sake, in hvatrtri, a poem of the beginning of the 12th century; and hélt und vatr enn vitri, Sighvat; but vatn vitni in another verse cf the same poet: [A. S. wæter; Engl. and Dutch water; Hel. watar; O. H. G. wazar; Germ. wasser; cp. Gr. υδατ-ος; Lat. udus: on the other hand, Icel. vatn; Swed. vatten; Dan. vand, qs. vadn.]
    A. Water, fresh water; jörð, vatn, lopt, eldr, Eluc. 19; spratt þar vatn upp, Edda (pref.); blóð ok vatn, Rb. 334; grafa til vatz, Edda (pref.); taka vatn upp at sínum hluta, Vm. 168; þá er vötnin vóru sköpuð, 655. 1; drepa í vatn eða hella á vatni, K. Þ. K.; ef vatn er svá mikit at þar má barn í hylja, N. G. L. i. 363.
    2. phrases; ausa vatni, to besprinkle infants with water, see ausa I. 2. β; to which add, þar stendr þú, Özorr, kvað Helgi, ok mun ek ekki við þér sjá, þvíat þú jóst mik vatni, Dropl. 25; mærin var vatni ausin ok þetta nafn gefit, Nj. 25: ganga til vatns, to go to the water, to go to the ‘trapiza,’ q. v., of washing before meals, Ld. 296: þá er sól gengr at vatni. when the sun goes into the water, sets in the sea, K. Þ. K. 96; sér ekki högg á vatni, a blow in the water is not seen, of a useless effort: á vatni, afloat, Fas. ii. 532; svá skjótt, at ekki tók á vatni, Fms. vii. 344.
    3. of tears; halda ekki vatni, could not forbear weeping, Fms. vi. 236 (in a verse), viii. 232.
    II. a lake; [cp. North. E. Derwent-water, etc.]; uppí vatnið Væni, Fms. vi. 333; lét flytja sik út í vatn eitt, ok leyndisk þar í hólma nökkurum, i. 66; er í norðanverðum flóanum vatn þat er nes liggr í, Ísl. ii. 345; til vatz þess er Á en Helga fellr ór, Ó. H. 163; sjór eða vatn, a sea or lake, Edda.
    III. streams, waters, esp. in plur. of large streams; hnigu heilög vötn af Himin-fjöllum, Hkv. 1. 1; þaðan eigu vötn öll vega, Gm.; þar er djúpt vatn ( deep water) er umhverfis, Grág. ii. 131; geysask vötn at þeim með forsfalli … vötnin flutu um völluna alla, Ó. H. 164; brúar um ár eða vötn, Grág. i. 149; vötn þau er ór jöklum höfðu fallit, Eg. 133; fjörðr sá er flóir allr af vötnum, Fs. 26; en nú falla vötn öll til Dýrafjarðar, Gísl. 20; fóru þar til er vötn hnigu til vestr-ættar af fjöllum, Orkn. 4.
    IV. in local names, Vatn, Vatna-hverfi, Vatns-lausa, Vatns-á, Vatns-dalr, Vatns-endi, Vatns-fell, Vatns-fjörðr, Vatns-nes, Vatns-horn, Vatns-skarð, etc., Landn.; Vatns-dælir, Vatns-firðingar, the men from Vatnsfjörðr, Vatnsdalr, id., Sturl.: of lakes, Gríms-vötn, Fiski-vötn, Elliða-vatn, Mý-vatn, Ólvus-vatn, Landn., map of Icel.; more seldom of rivers, as Héraðsvötn in north of Icel.: Vatns-dælskr, adj. from Vatnsdalr, Finnb. 334, Ísl. ii. 335; Vatnsfirðinga-kyn, -búð, Nj. 248, Ld. 120 (see búð).
    B. COMPDS, with gen. vatna-, vatns-, in vellums vatz-, vaz-: vatns-agi, a, m. dampness. vatns-bakki, a, m. a bank, shore of a water or lake, Grág. ii. 355, Jb. 315, Fms. viii. 32, Fas. i. 360. vatns-beri, a, m. the water-bearer, Aquarius in the zodiac, Rb. vatns-blandaðr, part. mixed with water. vatns-bolli, a, m. a water-jug, Am. 35. vatns-borinn, part. mixed with water. vatns-botn, m. the foot of a lake, Hrafn, 11, Fms. ix. 367. vatns-ból, n. a watering-place, well, where drinking-water is drawn. vatns-bóla, u, f. a water-bubble, vatns-bragð, n. a taste of water. vatns-burðr, m. carrying water, Bs. i. vatns-dauði, a, m. water-death, death by drowning in fresh water. vatna-djúp, n. a water-deep, abyss, Skálda 209. vatns-dropi, a, m. a drop of water, Stj. 154. vatns-drykkr, m. a drink of water, Stj. 150, 581, Edda 24. vatns-dæld, f. a watery hollow. vatns-endi, a, m. the end of a lake, Fms. ix. 406. vatns-fall, n. a stream, river; lítið vatnsfall, a small river, Eg. 134, v. l.: of rain, vindr ok vatnsfall, Art. 85. vatns-farvegr, m. a ‘water’s fairway,’ the bed of a river, Grág. ii. 291. vatns-fata, u, f. a water-pail, Fb. i. 258, O. H. L. ch. 96. vatna-flaumr, m. [Norse vand-flom], a water-flood, swell of water, D. N. vi. 148. vatns-flóð, n. water-flood. vatna-gangr, m. a flood, Stj. 59, Grág. i. 219, Landn. 251: a fall of rain, = vatnfall, veðrátta ok v., Grett. 24 new Ed. vatns-heldr, adj. water-tight. vatns-hestr, m. = nykr, q. v., Landn. 93, v. l.; but vatna-hestr, m. a good horse to cross rivers. vatna-hlaup, n. floods, a rushing forth of waters, Landn. 250. vatns-horn, n. a water-horn, a vessel for holy water in church, Pm. 6: the end or angle of a lake, and as a local name, Ld., Landn. vatns-hríð, f. a storm, Ann. 1336 C. vatns-íss, m. ice on a lake, Stj. 510, Fms. viii. 398, ix. 367. vatns-kanna, u, f. a water-can, Vm. 86. vatns-karl, m. a water-can shaped like a man; vatnskarl til vígðs vatns, Vm. 21; vatnskarl ok munnlaug, Fb. i. 359, D. N. iv. 457. vatns-ker, n. a water-jug, Stj. vatns-kerald, n. = vatnsker, Fms. i. 127, Vm. 21, Jb. 409, vatns-ketill, m. a water-kettle, Vm. 21, 114, B. K. 83. vatns-kottr, m. a water-insect, in foul pools. vatns-lauss, adj. waterless, without water, Barl. 196. vatns-leysi, n. lack of water. vatns-litr, m. water-colour, Rb. 336. vatns-megin, n. fulness of water. vatns-mikill, adj. swelling with water, of a river. vatns-minni, n. the inlet of a lake, Fms. ix. 394. vatns-munnlaug, f. a water hand-basin, Pm. 60. vatns-ósa, adj. soaked with water. vatns-óss, m. the mouth of a lake connected with the sea, Landn. 207. vatns-rás, f. a trench, water-course, Bs. i. 148, Stj. 593. vatns-sár, m. a font, Vm. 110, N. G. L. i. 327. vatns-skál, f. a water-jug, D. N. vatns-skírn, f. baptism in water, Barl. 116, 144 (vatnz-skírn). vatns-skortr, m. lack of water, Barl. 196. vatns-sótt, f water-sickness, dropsy, medic., Post. vatns-steinn, m. a font of stone, Vm. 110. vatns-strönd, f. the bank of a lake, Fms. viii. 32, MS. 623. 33, Vkv. (prose, vaz-strouds). vatns-stökkull, m. a watering-pot, a vessel or brush for sprinkling water, Bs. i. 464. vatns-tjörn, f. a ‘water-tarn,’ pool, Sks. 682. vatna-tunna, u, f. a water-tub. vatns-uppspretta, u, f. a jet of water, Stj. 646. vatns-veita, u, f. a drain, trench, aqueduct, Grág. ii. 289. vatns-veiting, f. a draining. vatns-vetr, m. a winter of floods, Ann. 1191 C. vatns-vígsla, u, f. consecration of water, Bs. i. 97. vatns-vík, f. a creek in a lake, Fms. viii. 67. vatna-vöxtr, m. ‘water-growth,’ a flood, Bs. i. 138, Grett. 133 A, D. N. ii. 35, passim. vatna-þytr, m. the thud, sound of falling waters, Skálda. vatns-æðr, f. a vein of water, Stj. 29, 205.
    C. REAL COMPDS, with the root word vatn- prefixed: vatn-bátr, m. a lake-boat, Jb. 410 B. vatn-beri, a, m. = vatnsberi, Rb. (1812) 65, 66. vatn-dauðr, adj. drowned in fresh water, Grág. i. 223. vatn-dragari, a, m. a drawer of water, Stj. 358. vatn-dragi, a, m. id., Fas. iii. 21 (in a verse). vatn-dýr, n. water-animals, Al. 167. vatn-fall, n. a waterfall, stream; vatnföll deilir: a torrent, stream, í bráða-þeyjum var þar vatnfall mikit, a great torrent, Eg. 766; lítið v., 134; var v. þat fullt af fiskum, Fms. i. 253; svá mikit v. sem áin Níð er, v. 182; deilir norðr vatnföllum til héraða, Ísl. ii. 345; er vatnföll deila til sjóvar, Eg. 131, Grág. i. 440; með öllum vatnföllum, Nj. 265: of rain, fyrir vatnfalli ok regni, Gullþ. 8; vatnfall fylgði hér svá mikit ór lopti, torrents of rain, Gísl. 105, Fms. x. 250. vatn-fátt, n. adj. short of water, Landn. 34, Fms. ix. 45. vatn-fiskr, m. a fresh-water fish, Fs. 165. vatn-gangr, m. a swelling of water, Vápn. 24. vatn-horn, n. a water-horn, as church inventory, Vm. 110. vatn-kakki, a, m. = trapiza, q. v.; gékk hann til vatnkakka ok þó sér, Korm. 24. vatn-karl, m. a jug, Stj. 153, D. I. i. 597, Dipl. v. 18; vatnkarlar fjórir, könnur sextán, iii. 4, Rb. (of the zodiacal Aquarius). vatn-kálfr, m. dropsy; þá sótt er heitir idropicus, þat köllu vér vatnkálf, Hom. 25, 150; hann er góðr við vatnkálfi, Hb. 544. 39. vatn-ker, vatn-kerald, vatn-ketill, n. a water-jug …, Grág. ii. 397, Stj. 311, Nj. 134, Ísl. ii. 410, Fms. xi. 34, Ám. 29, Vm. 35. vatn-lauss, adj. = vatnslauss, Al. 172, Stj. 194. vatn-legill, m. a water-jug, Stj. 128. vatn-leysi, n. lack of water, Al. 173. vatn-ormr, m. a water-serpent, Al. 168; Hercules sigraði v. (the Hydra), MS. 732. 17: a pr. name, Mork. vatn-rás, f. = vatnsrás, Stj. 58, 642. Ísl. ii. 92. vatn-skjóla, u, f. a water-skeel, pail, D. I. i. 225. vatn-staðr, m. a water-place, 655 xxviii. 2. vatn-torf, n. soaked turf, Ísl. ii. 412. vatn-trumba, u, f. a water-pipe, Hom. 131. vatn-veita, u, f. = vatnsveita, a drain, water-trench, Grág. ii. 289, Stj. 498. vatn-viðri, n. = vátviðri, Bs. i. 245. vatn-vígsla, u, f. the consecrating streams and wells, of bishop Gudmund, Bs. i. vatn-ærinn, adj. plentiful as water, abundant; vatnærin hef ek vitni, Sighvat.

    Íslensk-ensk orðabók > VATN

  • 3 Vænir

    or Venir, m. Lake Wener, in Sweden, Fas. ii. 4, 6, Hkr. i. 41; á ísi vatns þess er Veni heitir, Edda 82. One is tempted to think that in the verse of Bragi (Edda begin.) the word ‘vineyjar’ may cover this local name; perh. ‘Vaeneris (like mútaris, vartaris, see Gramm. p. xxvii, col. 1, ll. 21–25) víðri valrauf;’ the ‘wide spoil of the Wener’ = the island of Zealand, for the legend can only have applied to Lake Wener, and not to Lake Malar.

    Íslensk-ensk orðabók > Vænir

  • 4 BOTN

    * * *
    (gen. botns or botz, pl. botnar), m.
    1) bottom (of a vessel, of a haycock, of the sea);
    2) the head of a bay, firth, lake, valley (fjarðar, vatns, dalsbotn).
    * * *
    m. [Lat. fundus; A. S. botm; Engl. bottom; Hel. bodm; Germ. boden; Swed. batten; Dan. bund]:—the bottom; of a vessel, tunnu-botn, kistu-botn, etc., Nj. 133, Sturl. ii. 107, Hkr. ii. 245: the bottom of other things, e. g. of a haycock, Eb. 324; marar-botn, the bottom of the sea.
    β. the head of a bay, firth, lake, dale, or the like; fjarðar-botn, vatns-botn, vágs-botn, dals-botn: Botn is a local name in Icel., Fms. xi. 125: in pl. even = bays, nú er at segja hvat móts gengr við Grænaland ór botnum þeim er fyrir eru nefndir, MS. A. M. 294; Hafs-botnar, Trolla-botnar, the Polar Sea between Greenland and Norway; the ancients fancied that these bays were the abode of the giants.

    Íslensk-ensk orðabók > BOTN

  • 5 DRÍFA

    * * *
    I)
    (dríf; dreif, drifum; drifinn), v.
    1) to drift, drive like spray or snow (þá drífr snær ór öllum áttum); fig. of missles, to shower, fly, like flakes of snow (láta drífa skot, vápn, á e-n); veðr var drífanda, there was a great snow-storm; esp. impers. with dat., dreif sandinn, the sand drifted; lauðri dreif á lypting útan, the spray drove over the poop; þegar dreif í Löginn krömmu, there fell wet snow in the Lake, it began to sleet;
    2) to crowd, throng, rush; þá drífr ofan mannfjöldi mikill til strandar, a great crowd rushes down to the shore; dreif allt fólk á hans fund, all people crowded to see him; tóku menn þá at drífa brott frá hertoganum, men began to desert the duke; drífa yfir e-n, to befall, happen to one;
    refl., láta yfir drífast (= drífa yfir sik), to yield, give in (rán ok útlegðir þeirra manna, er eigi létu yfir drífa);
    3) to perform; drífa leik, to play; en í annan stað á ek at drífa mikinn vanda, I am in a hard strait;
    4) to besprinkle with (e-t e-u döggu drifinn).
    f. fall of snow, snowdrift (skotvápn flugu svá þykt sem drífa).
    * * *
    pret. dreif, pl. drifu; pres. dríf; pret. subj. drifi; part. drifinn: [Ulf. dreiban = εκβάλλειν; A. S. drîfan; Engl. drive; O. H. G. triban; mod. Germ. treiben; Swed. drifva; Dan. drive, all in a transitive sense—to drive.]
    I. to drive like spray, either pers. or impers., with dat. or even neut.; þá kemr áfall mikit … ok dreif yfir búlkann, Bs. i. 422; lauðri dreif á lypting útan, the spray drove over the poop, Fms. vi. (in a verse); hence metaph. phrases, láta yfir d., to let drift before wind and wave, Ísl. ii. 461: or even reflex., láta yfir (fyrir) drífask, to let drive or drift away, let go, give in; rán ok útlegðir þeirra manna er eigi létu fyrir drífask, Fb. i. 70; þat dugir á enga leið, at menn láti yfir drífask, Bs. ii. 51; ok er þó þat ráð, at láta eigi fyrir drífask, Karl. 386, 452: allit. phrase, drífa á dagana, e. g. mart hefir drifit á dagana, many things (splashes) have happened; drifinn döggu, besprent with dew, Vtkv. 5: naut., róa drífanda, to pull so that the spray splashes about, pull hard, Fms. viii. 263, 431: to drift, of a snow storm or the like, tré með drífandum kvistum, a tree with the branches full of snow. Sks. 49; veðr var drífanda, it snowed, Sturl. iii. 50, Ó. H. 85; þegar dreif í Löginn krömmu, there fell soft snow in the Lake, i. e. it began to sleet, Fms. v. 196; þá drífr snær ór öllum áttum, Edda 40: metaph. of missiles, to shower as flakes of snow, borgarmena láta þegar d. skot á þá, Al. 11; lata þeir d. vápn á þá, Fb. i. 135.
    II. neut. to crowd, throng; þá drífr ofan mannfjöldi mikill til strandar, a great crowd rushed down to the shore, Ld. 76; tóku menn þá at d. brott frá hertoganum, the men began to desert (run away) from the duke, Fms. ix. 531, dreif allt fólk á hans fund, all people rushed to see him, i. 21, iv. 105; d. á dyrr, to rush to the door, Vkv. 19.
    III. to perform; eiga e-t at d., to have a thing to perform, Gþl. 15, 16; en í annan stað á ek at d. mikinn vanda, I am in a hard strait, Fms. i. 221; d. leik, to play, Fas. i. 37: the sense to drive out, expel, so common in all other Teut. dialects, hardly occurs in old writers, and sounds foreign even now; the proverb, með íllu skal illt út drífa; d. sig, to exert oneself, etc., (cant phrases.)

    Íslensk-ensk orðabók > DRÍFA

  • 6 FIT

    * * *
    (pl. fitjar), f.
    * * *
    f., pl. fitjar, gen. fitja, dat. fitjum, the webbed foot of water-birds, (hence fit-fuglar opposed to kló-fuglar), Grág. i. 416, Sks. 169: also of a seal, 179. fitja-skamr, adj. havinga short f. (of a seal), Ld. 56.
    2. the web or skin of the feet of animals, flá fit af fremra fæti, ok göra af skó, N. G. L. i. 31, Fas. iii. 386, Fms. iv. 336.
    II. metaph. meadow land on the banks of a firth, lake, or river, Fms. iv. 41, Vm. 168; á fitjum ár þeirrar er fellr millum húsa, Krók. 38, Eg. 132; Agnafit (in Sweden), very freq. in Icel. names of places, vide Landn.
    2. the edge or hem of a sock, knitted things, etc., hence fitja upp, to begin knitting a piece; dúkr fitja-lagðr, a hemmed kerchief, Pm. 99.

    Íslensk-ensk orðabók > FIT

  • 7 ÓSS

    (gen. óss, pl. ósar), m.
    1) mouth or outlet of a river or lake (Danubius fellr með sjau ósum til sjófar);
    2) fountain-head (at ósi skal á stemma).
    * * *
    m. [Lat. ostium], the mouth or outlet of a river or lake; at ósi skal á stemma, a saying;, Edda 60; Danubius fellr með sjau ósum til sjófar, Stj. 88; þó at brjóti nýja ósa í gögnum fjöru manns, ok skal inn forni óss ráða merki sem áðr, Grág. ii. 354; hér gékk upp óss (an inlet, estuary) við nes þetta, ok féll sjórinn út ór ósinum, Ld. 76; vatn þat er Holtavatn heitir stemmdi upp, … grafa út ósinn, hversu torsótt mundi ósinn út at grafa, en er þeir kómu til óssins, var hann út brotinn, Bs. i. 333.
    II. freq. in local names. Óss, Ósar, Ós-ló, in Norway; Holtavatns-óss, Bs. i. 308; Rangár-óss, Nj.; Faxa-óss (Landn. 29), Lækjar-óss, Landn.; Hóps-óss; Vágs-óss; Niðar-óss, the famous town in Norway; Ár-óss = the mod. Aar-huus, and Randar-óss = Randers in Denmark, óss-verki, a, m. a jetsum at the farm Óss, Vm. 140.
    III. the Rune ᚭ, see introduction.

    Íslensk-ensk orðabók > ÓSS

  • 8 TJÖRN

    * * *
    (gen. tjarnar, pl. tjarnir), f.
    1) tarn, small lake;
    2) pool (hann kenndi, at tjörn var á gólfinu).
    * * *
    f. [North. E. and Scot. tarn], gen. tjarnar, pl. tjarnir, a tarn, small lake; tjörn ein, Fær. 46, Rb. 352, Stj. 75, 268; þeir leika knatt-leika á tjörn þeirri er Sef-tjörn heitir (viz. on the ice), Gísl. 26 (cp. leikpallr íss á vötnum varð | í vetrinn þannig hjuggu skarð, Bb.), cp. Vígl. S. ch. 13 new Ed., very freq.
    2. a pool; hann kenndi at t. var á gólfinu, a pool of water, Fms. v. 95.
    II. also in local names, Tjörn, Sef-tjörn.

    Íslensk-ensk orðabók > TJÖRN

  • 9 vellan-katla

    u, f. the name of a boiling well near the lake Thing-walla, Kristni S. ch. 11 (now prob. sunk beneath the level of the lake).

    Íslensk-ensk orðabók > vellan-katla

  • 10 bakki

    * * *
    m.
    1) bank (of a river, lake, chasm, etc.);
    2) ridge, bank (hann settist undir bakka í hrísrunni);
    5) back of a knife or other cutting instrument, opp. to egg.
    * * *
    a, m. [Engl. and Germ. bank]
    1. a bank of a river, water, chasm, etc.; árbakki, sjávarbakki, marbakki, flæðarbakki, Gísl. 54; síkisbakki, gjárbakki; út eptir áinni ef Hákon stæði á bakkanum, Fms. vi. 282, ix. 405, Nj. 158, 224: Tempsar b., banks of the Thames, Fms. v. (in a verse).
    2. an eminence, ridge, bank; gengu þeir á land ok kómu undir bakka einn, Dropl. 5; hann settist undir b. í hrísrunni, Bjarn. 15; cp. skotbakki, butts on which the target is placed; setja spán í bakka, to put up a target, Fms. ii. 271.
    β. heavy clouds in the horizon.
    3. [= bak], the back of a knife, sword, or the like, opp. to edge; blað skilr bakka ok egg, Jónas, Grett. 110 new Ed.
    COMPDS: bakkafullr, bakkakólfr, bakkastokkar.

    Íslensk-ensk orðabók > bakki

  • 11 BOÐ

    n.
    1) bid, offer;
    bjóða boð fyrir e-n, to make bids or offers for one;
    hvat er í boði, what is the offer;
    eiga boð á jörð, to have the right of being offered an estate, before it is sold to another;
    2) banquet, wedding feast;
    hafa e-n í boði sínu, to entertain one at one’s feast;
    fóru þeir allir til boðsins, to the wedding feast;
    3) bidding, order, commandment;
    ganga undir boð e-s, to submit to one’s bidding;
    eptir boði e-s, at or by one’s order;
    gera e-m boð, to send to one, send one word; a summons, a sign or token of summons, being an arrow, axe or the like to call people to battle or council (hefja boð).
    * * *
    n. [Ulf. buzns; Germ. bote, gebot; cp. bjóða].
    1. a bid, offer; konungr bauð ( offered) at fá Gunnari kvánfang ok ríki mikit…Gunnarr þakkaði konungi boð sitt, Nj. 46; bjóða boð fyrir e-n, to make bids or offers for one, Lv. 25, Vígl. 28; hvat er í boði, what is the bidding? metaph. from an auction, O. H. L. 71.
    2. a feast, wedding, banquet, to which the guests are ‘bidden;’ veizlan fór vel fram, en er boði var lokit, when the feast was past, Nj. 25; fóru þeir allir til boðsins, the wedding feast, Fms. xi. 106; skyldi boð vera at Marðar, Nj. 4; hafa e-n í boði sínu, to entertain at one’s feast, Fms. i. 40; haust-boð, Gísl. 27.
    3. [A. S. bebod], a bidding, commandment, Fms. ii. 30, 168, xi. 246; boð ok bann, v. bann.
    β. the right of redemption, a Norse law term; skal sá óðalsmaðr er boði er næstr brigð upp hefja, Gþl. 294; ok svá eigu þær boð á jörðum jafnt sem karlar, N. G. L. i. 92, 94, 237.
    4. a message; göra e-m boð, to call for one, N. G. L. i. 60.
    β. metaph. and a law term, a summons, being an arrow, axe, or the like sent to call people to battle or council, as symbolical of the speed to be used, or of the punishment to be inflicted, if the summons be not obeyed; cp. herör; so the Swed. budsticka or budkafle, (till tings, till tings, budkaflen går kring borg och dal! Tegner), and the fiery cross in the Lady of the Lake. In Icel., at least in the west part, a small wooden axe is still sent from farm to farm to summon people to the mantals-thing in the spring; vide Gþl. 433 sqq., Jb. 180, and the compds boðburðr, boðfall, boðskurðr, boðleið, etc.
    COMPDS: boðsmaðr, boðsváttr, boðsvitni.

    Íslensk-ensk orðabók > BOÐ

  • 12 DALR

    (gen. dals, dat. dal or dali, pl. dalar or dalir), m. dale, valley (djúpir dalir).
    * * *
    s, m., old pl. dalar, acc. dala, Vsp. 19, 42, Hkv. i. 46; the Sturl. C still uses the phrase, vestr í Dala; the mod. form (but also used in old writers) is dalir, acc. dali, Hkv. Hjörv. 28; old dat. sing. dali, Hallr í Haukadali, Íb. 14, 17; í Þjórsárdali, í Örnólfsdali, 8, Hbl. 17; mod. dal; dali became obsolete even in old writers, except the earliest, as Ari: [Ulf. dals = φάραγξ, Luke iii. 10, and βόθυνον, vi. 39; A. S. dæl; Engl. dale; Germ. tal ( thal); cp. also Goth. dalaþ = κάτω, and dala above; up og dal, up hill and down dale, is an old Dan. phrase]:—a dale; allit. phrase, djúpir dalir, deep dales, Hbl. l. c.; dali döggótta, bedewed dales, Hkv. l. c.; the proverbial saying, láta dal mæta hóli, let dale meet hill, ‘diamond cut diamond,’ Ld. 134, Fms. iv. 225: dalr is used of a dent or hole in a skull, dalr er í hnakka, Fas. iii. l. c. (in a verse): the word is much used in local names, Fagri-dalr, Fair-dale; Breið-dalr, Broad-dale; Djúpi-dalr, Deep-dale; Þver-dalr, Cross-dale; Langi-dalr, Lang-dale; Jökul-dalr, Glacier-dale, (cp. Langdale, Borrodale. Wensleydale, etc. in North. E.); ‘Dale’ is a freq. name of dale counties, Breiðatjarðar-dalir, or Dalir simply, Landn.: Icel. speak of Dala-menn, ‘Dales-men’ (as in Engl. lake district); dala-fífl, a dale-fool, one brought up in a mean or despised dale, Fas. iii. 1 sqq.: the parts of a dale are distinguished, dals-botn, the bottom of a dale, ii. 19; dals-öxl, the shoulder of a dale; dals-brún, the brow, edge of a dale; dals-hlíðar, the sides, slopes of a dale; dala-drög, n. pl. the head of a dale; dals-mynni, the mouth of a dale, Fms. viii. 57; dals-barmr, the ‘dale-rim,’ = dals-brún; dals-eyrar, the gravel beds spread by a stream over a dale, etc.:—in poetry, snakes are called dale-fishes, dal-reyðr, dal-fiskr, dal-ginna, etc., Lex. Poët. [It is interesting to notice that patronymic words derived from ‘dale’ are not formed with an e (vowel change of a), but an œ, æ (vowel change of ó), Lax-dœlir, Vatns-dœlir, Hauk-dœlir, Hit-dœlir, Sýr-dœll, Svarf-dœlir …, the men from Lax(ár)dalr, Vatnsdal, Haukadal, Hitardal, etc.; cp. the mod. Norse Dölen = man from a dale; this points to an obsolete root word analogous to ala, ól, bati, bót; vide the glossaries of names to the Sagas, esp. that to the Landn.]
    II. a dollar (mod.) = Germ. Joachims-thaler, Joachims-thal being the place where the first dollars were coined.

    Íslensk-ensk orðabók > DALR

  • 13 drífa

    * * *
    I)
    (dríf; dreif, drifum; drifinn), v.
    1) to drift, drive like spray or snow (þá drífr snær ór öllum áttum); fig. of missles, to shower, fly, like flakes of snow (láta drífa skot, vápn, á e-n); veðr var drífanda, there was a great snow-storm; esp. impers. with dat., dreif sandinn, the sand drifted; lauðri dreif á lypting útan, the spray drove over the poop; þegar dreif í Löginn krömmu, there fell wet snow in the Lake, it began to sleet;
    2) to crowd, throng, rush; þá drífr ofan mannfjöldi mikill til strandar, a great crowd rushes down to the shore; dreif allt fólk á hans fund, all people crowded to see him; tóku menn þá at drífa brott frá hertoganum, men began to desert the duke; drífa yfir e-n, to befall, happen to one;
    refl., láta yfir drífast (= drífa yfir sik), to yield, give in (rán ok útlegðir þeirra manna, er eigi létu yfir drífa);
    3) to perform; drífa leik, to play; en í annan stað á ek at drífa mikinn vanda, I am in a hard strait;
    4) to besprinkle with (e-t e-u döggu drifinn).
    f. fall of snow, snowdrift (skotvápn flugu svá þykt sem drífa).
    * * *
    u, f. a fall of snow, sleet; fjúk ok d., Bs. i. 185; veðr var þykt ok d., Fms. v. 341; skotvápn flugu svá þykt sem d., i. 45; um kveldit görði á drífu-él blautt, Orkn. 414; kom þá drífu-él mikit, ok var all-myrkt, Fms. ix. 23.

    Íslensk-ensk orðabók > drífa

  • 14 DVELJA

    * * *
    (dvel, dvalda, dvaldr or dvalinn), v.
    1) to delay; dvelja för es, to delay one’s journey; dvelja ferð sína, to put off one’s (own) journey; dvelja dóm, to defer judgement; dvelja ráð fyrir konu, to put off a woman’s marriage; gátu þeir hann eptir dvalit, they managed to keep him back; dvelja en frá e-u, to keep one from doing a thing; absol., dvaldi þat fyrir ferð þeirra, it delayed their journey;
    2) = dveljast, to tarry (ok vildu eigi dvelja ok eigi biða Ólafs konungs); dvel eigi, tarry not!, make haste!;
    3) with acc. of time, to wait, stay (konungr dvaldi mestan hluta sumars á Hálogalandi); dvelja stund es, to hold one up; dvelja af stundir, to kill the time;
    4) refl., dveljast, to stay, make a stay (dvaldist þar um hríð); sá dagr mun dvelja, that day will be long in coming; dvelja munu stundirnar áðr en sagt er allt þat, er ek veit, it will lake many hours, it will be a long time before all is told; ef þat delst, at ek koma eigi hingat, I should be hindered from coming; impers., dvaldist þeim þar lengi, they made a long stay there; dvaldist þeim þar at því, in (doing) that they lost much time.
    * * *
    dvaldi, dvalði; pres. dvel; part. dvalðr, dvalinn; sup. dvalit: [A. S. dveljan; Engl. dwell; O. H. G. tvelan; Swed. dväljas; Dan. dvæle]:—to ‘dwell,’ delay, with acc.; d. för, ferð, to keep back, delay, Grág. ii. 385, Ísl. ii. 266; því dvalða ek dauða þinn, Blas. 47; d. dóm (a law term), to defer judgment, Grág. i. 67; d. ráð fyrir konu, to put off a woman’s marriage, 307; at þat dveli garðlagit, ii. 332; gátu þeir hann eptir dvalit, they managed to keep him back, Fms. vii. 169; d. e-n frá e-u. to keep one from doing a thing, Jb. 380; dvelr mik engi hlutr, at ek geng ekki…, i. e. I will go at once, Fms. ii, 37: the proverb, mart um dvelr þann er um morgin sefr, Hm. 58: absol., dvaldi þat fyrir ferð þeirra, that caused delay, Njarð. 374.
    2. in neut. sense = dveljask, to tarry, cp. Engl. to dwell on a thing; ok vildu eigi dvelja, ok eigi bíða Ólafs konungs, Fms. iv. 118.
    3. with acc. of time, to wait, abide; konungr dvaldi mestan hluta sumars á Hálogalandi, Fms. iv. 233; d. af stundir, to kill time, Band. 8; d. stund e-s, to hold one up, Karl. 62.
    II. reflex. to stop oneself, i. e. to stay, make a stay; myndi þar dveljask um hríð, Nj. 122; ok er þeir höfðu þar dvalisk til þess er …, Eg. 28; dvaldisk þar um hríð, 59; ok er konungr hafðr dvalsk þar um hríð, Fms. viii. 428: d. at e-u, to tarry over a thing, D. I. i. 223.
    2. the phrase, e-dvelsk, one is kept, loses time by a thing; dvaldisk þeim þar lengi, Eg. 230; dvaldisk þeim þar at því, in ( doing) that they lost much time, Nj. 241.
    3. with pass. notion; sá dagr mun dveljask, that day will not soon come, will come late, Ld. 174; dveljask munu stundirnar, the hours will be taken up, it will take many hours, it will grow late before all is told, Edda 15; ef þat dvelsk, at ek koma eigi hingat, if I should be hindered from coming, Fms. xi. 51: to tarry, er ek hefi svá lengi dvalisk at sækja yðvarn fund, Ld. 32.

    Íslensk-ensk orðabók > DVELJA

  • 15 fiski-vatn

    n. a lake full of fish, Gþl. 455, Stj. 91; in pl. as local name, Ld.

    Íslensk-ensk orðabók > fiski-vatn

  • 16 FLJÓT

    * * *
    n.
    1) = flot 2; vera á fljóti, to be afloat;
    * * *
    n. [A. S. fleôt = ostium; cp. the Fleet River in London, whence Fleet Street, North fleet and South fleet in Kent; Germ. fliess, usually fluss, whence Dan. flod]:—in old writers scarcely used except as a pr. name of a river, viz. Markar-fljót (and simply Fljót) in the south of Icel., whence Fljóts-hlíð, f. the county, Landn. and Nj. passim; and the county Fljót (pl.) in the north of Icel., whence Fljóta-menn, m. pl. the men from Fljót, Sturl. i. 138: in mod. usage it may be used as an appell. a river, as in Dan. and Germ., but scarcely except in poetry, e. g. Núm. 7. 1.
    2. á fljóti, afloat, Fms. iv. 65; better á floti, vide flot.

    Íslensk-ensk orðabók > FLJÓT

  • 17 HALD

    n.
    1) hold, fastening;
    2) keeping in repair (fyrir hald kirkju);
    3) support, backing (hann hefir nú hald mikit af konungi);
    hald ok traust, help and support in need;
    koma e-m at haldi, í hald, to be of use or help to one;
    hér kemr illa í hald, it does little good;
    4) custody (Ólafr konungr tók þá við haldi Hræreks konungs);
    5) esteem (vera með e-m í góðu haldi);
    6) keeping, observance (cf. jólahald, drottinsdaga hald).
    * * *
    n. (vide halda), hold:
    1. a hold, fastening; nýtr bóndi afls ok kippir vaðnum, þvíat hann hugði haldit annan veg eigi bila, Fms. xi. 442.
    2. a law phrase, withholding; gagna-hald, Grág. ii. 273; þá á hann kost hvárt er hann vill at hætta til haldsins eðr eigi, … en ef hón er login, þá verðr eigi rétt haldit, i. 312; stefna um tíundar hald, ok telja hinn sekjan um, K. Þ. K. 46.
    II. upholding, maintenance:
    1. reparation; fyrir hald á kirkju, Vm. 12; segja til halds kirkjunni ( to defray the repairs of the kirk) þann jarðar-teig, Dipl. iii. 12.
    2. a law term, possession; sögðum vér með fullum laga-órskurði Guðmundi til halds sagða jörð, Dipl. iii. 5; hafa vald eðr hald e-s hlutar, Bs. i. 720; hón á tveggja króka hald í vatnið, she (the church) has the hold ( right) of two hooks in the lake, Pm. 41.
    β. þessum fénaði beit ok hald ( bite and occupation) fyrir sunnan á, Dipl. v. 10.
    3. support, backing; við tókum okkr hald þar er Guð var, Hom. 154; hann hefir nú hald mikit af konungi, he has much support from the king, Eg. 336: so in the phrase, hald ok traust, help and support in need; hón hafði þenna mann sent honum til halds ok trausts, Ld. 46: and in the phrases, koma e-m at haldi or í hald, to prove true to one, be of use, help to one; ok má hann enn vel koma þér at haldi, Ísl. ii. 329; ílla koma honum góðir frændr í hald, Fms. x. 413, Greg. 22; eigi veit ek mér verr í hald koma úknáleik minn en þér afl þitt, Fms. vi. 203, Fs. 182; kemr oss þat lið ekki at haldi, Fms. viii. 214, xi. 31; þvíat vér höfum ærit mart (lið) ef oss kæmi þat vel at haldi, Nj. 192; hér kemr ílla í hald, this comes ill to help, is a great shame, Lv. 95.
    4. custody; Ólafr konungr tók þá við haldi Hæreks konungs, Ó. H. 73; hafa e-n í haldi, to keep one in custody, freq.: hence varð-hald, custody.
    5. entertainment; fór hann til hirðar jarls ok var með honum í góðu haldi, Bjarn. 5; hann var þar um vetrinn ok í því hærra haldi af húsfreyju sem hann var lengr, Fms. vii. 112.
    6. a course, a naut. term; ef stýrimenn vilja báðir fara, ok skilr þá um hald, Grág. ii. 398: hence áfram-hald, going on; aptr-hald, return.
    7. holding, meaning, suggestion; það er hald manna, freq. in mod. usage, but no reference to old writers has been found.
    8. keeping, tending, of cattle; góð höld á skepnum, goð skepnu-höld, freq.
    III. a holding, keeping, observance, of a feast, holiday; allra heilagra manna hald, Ver. 53; þótt et meira hald sé á dægrinu, although it be a holiday of first degree, Grág. ii. 360; var þá þegar tekinn í mikit hald hans lífláts-dagr, Fms. xi. 309; í borg þessi var Þórs-hof í miklu haldi, in high worship, Al. 19: hence hátíða-hald, keeping high holidays; Jóla-hald, Fms. i. 32; Drottins-daga-hald, Nj. 165; af-hald, upp-á-hald, esteem, ‘uphold;’ ártíða hald, B. K. 25; níu lestra-höld, reading the nine legends, Vm. 51, 64.
    IV. in plur., höld, handles; klukka lítil af höldin, Vm. 42; handar-hald, a handle; cp. also haf-ald: á-höld, utensils. halds-maðr, m. a keeper, guardian, Gþl. 258, 501, Js. 121.

    Íslensk-ensk orðabók > HALD

  • 18 HÓLMR

    (-s, -ar), m. holm, islet; falla á hólmi, to fall in a duel; skora e-m á min, to challenge one; leysa sik af hólmi, to redeem oneself after a duel.
    * * *
    prop. holmr, also hólmi, a, m. [A. S. holm; North. E. holm and houm]:—a holm, islet, esp. in a bay, creek, lake, or river; even meadows on the shore with ditches behind them are in Icel. called holms, Haustl. 18, Hkv. Hjörv. 8, Vkv. 38, Fms. vi. 217, Hkr. i. 254, Sd. 181; í vatninu er einn hólmi reyri vaxinn, Fms. i. 71; undir einn hólma, Fas. ii. 535; uppi á hólmanum, Orkn. 402.
    β. referring to the hólmganga (q. v.), Dropl. 36; falla á hólmi, to fall in a duel, Landn. 80; skora e-m á hólm, to challenge one, Nj. 15, passim; ganga á hólm, to fight a wager of battle; skulu vit berjask í hólma þeim er hér er í Öxará, Nj. 36; leysa sik af hólmi, to release oneself off the holm, viz. the vanquished party had to pay the ransom stipulated in the hólmgöngu-lög, Glúm. passim.
    II. freq. in local names, Borgundar-hólmr, Hólmr, Hólmar, Landn.; Hólm-garðr, the county of Russia bordering on the lakes Ladoga, etc.: Hólm-rygir, m. pl. a people in western Norway: pr. names of men, Hólm-kell, Hólm-fastr, Hólm-steinn; of women, Hólm-fríðr, etc., Landn.
    COMPDS: Hólmbúar, Hólmdælir, hólmfærr.
    COMPDS: hólmganga, hólmhringr, hólmlausn, hólmstaðr, hólmstefna, hólmsverð, hólmsök, hólmfjöturr, hólmleggr, hólmnegldr.

    Íslensk-ensk orðabók > HÓLMR

  • 19 KARFI

    I)
    m. swift-going ship, galley.
    m. red-fish, red sea-perch.
    * * *
    a, m. [Byzant. Gr. κάραβος; mid. Lat. carabus; Russ. korabl]:a kind of galley, or swift-going ship, with six, twelve, or sixteen rowers on each side, esp. used on lakes or inlets, Grett. 95, 97; k. fimtán-sessa, Ó. H. 42, 62 (to be used on the lake Mjörs); þeir höfðu karfa þann er réru á borð tólf menn eðr sextán, Eg. 171; Rögnvaldr konungs son átti karfa einn, réru sex (sextán?) menn á borð, 371, 386; karfar þeir sem til landvarnar eru skipaðir, Rétt. 42, Fms. ix. 408, Fb. i. 194; síðan tók hann karfa nokkurn ok lét draga út um eyjarnar þverar, Fms, viii. 377, 424; eikju-karfi, q. v.; they were long, narrow, and light so as to be easily carried over land, valtr karfi, a crank, unsteady karfi, Sighvat; whence the phrase, karfa-fótr, of reeling, tottering steps, Ó. H. 72.

    Íslensk-ensk orðabók > KARFI

  • 20 LEIKA

    * * *
    I)
    (leik; lék, lékum; leikinn), v.
    1) to play (við skulum nú leika fyrst);
    leika leik, to play a play;
    leika tveim skjöldum, to play a double game;
    leika at e-u, to play (amuse oneself) with (Katla sat ok lék at hafri sínum);
    leika at tafli, to play at chess;
    leika sér, to play (hann lék sér þá enn á gólfi með öðrum börnum);
    2) to perform, of a feat or act of prowess (en ek hygg, at engi annarr fái þat leikit);
    3) to move, swing, wave to and fro, hang loosely (leika á lopti);
    landit skalf sem á þræði léki, as if balanced on a string;
    4) of flame, fire, water, waves, to play lightly about or over, lick (eldr tók at leika húsin);
    eldrinn lék skjótt, the fire spread fast;
    leikr hár hiti við himin sjálfan, the lofty blaze plays against the very heavens;
    fig., e-m leikr e-t í skapi (í mun), one feels inclined to, has a mind to (þat leikr mér í skapi at kaupa Íslandsfar);
    5) to deal (hardly) with, to (ill-)treat (leika e-n illa, hart, sárt, sárliga);
    6) to play a trick upon, delude, = leika á e-n (djöfullinn leikr þá alla);
    7) to bewitch, esp. in pp. (maðr sá var leikinn af flagði einu);
    8) with preps.:
    leika á e-n, to play a trick upon (mjök hefir þú á oss leikit);
    fig., lék þat orð á, at, it was rumoured, that;
    e-m leikr öfund á, to envy;
    e-m leikr hugr á, to have a mind to;
    þar leikr minn hugr á, my mind is bent upon that;
    hón segir föður sínum um hvat at leika er, she told her father how things stood;
    leika e-n út, esp. in pp., to ill-treat (konungr sér nú Áka, hversu hann er út leikinn);
    leika við e-n, to play with one;
    leika við, to continue (meinit hafð lengi við leikit);
    9) refl., leikast, to be performed, done;
    ef þat má leikast, if this can be done;
    leikst á e-n, it goes against one, he gets the worst of it (mjök hefir leikizt á minn hluta);
    leikast við, to play one against the other, play a match;
    höfðu þeir leikizt við barna leikum, meðan þeir vóru ungir, they had been playmates.
    (pl. leiku), n. plaything, doll.
    f.
    1) = leika, n.;
    2) play-sister (vér vórum leikur vetr níu).
    * * *
    pres. leik; pret. lék, léku; part. leikinn; [Ulf. laikan = σκιρταν; A. S. lâcan; mid. H. G. leiche; Dan. lege; Swed. leka; North. E. to lake]:—to play, sport, Vsp. 42, Am. 76; hann leikr nú eptir magni, Lv. 28; leika leik, 68; hann lék fyrir honum marga fimleika, Fær. 66; leika at skáktafli, to play at chess, Fms. iv. 366; en er þeir léku at taflinu, þá lék konungr fingrbrjót mikinn, ok sagði hann skyldi annat leika, id.; leika hörpu, to play the harp, Stj. 458; leika sungfæri, 631:—leika sér, to play, esp. of children, passim; as also, leika sér at e-u, to play at a thing, passim.
    2. to delude, play a trick on; Djöfullinn leikr þá alla, Andr. 66: esp. with prepp., leika á e-n, to play a trick on a person, Nj. 155; mjök hefir þú á oss leikit, nær sem vér fáum þess hefnt, Grett. 149; ef aðrir leita á oss, þá má vera at vér leikim þá enn nokkut í mot, to make a counter move, Boll. 346; lék hón feðr sinn af sér, she played him off, Stj. 181; svá at eins leikr þú við flesta vini þína, Fms. ii. 181.
    3. ef svá ílla er, at um þat sé at leika, if that is on the cards, Fms. viii. 102, Al. 132, 134; hón segir föður sínum um hvat at leika er, she told her father how things stood, Ld. 206, Fms. viii. 93.
    4. to perform, of a feat or act of prowess, of a play; þú fékt eigi leikit þat er mjúkleikr var í, Fms. vii. 119; þeir kváðu hann verðan vera at hafa, ef hann léki þat, Finnb. 220; en ek hygg at engi annarr fái þat leikit, Fms. i. 152; hann lék þat optliga, er hann barðisk, er fáir gátu við séð, ii. 106; þat má leikask, Fas. i. 88; þessa þrjá hluti lék hann senn, Eb. 240.
    5. the phrases, leika lauss við, to be free, at large, disengaged (cp. ‘to play fast and lose with’); láti þér hann nú eigi lausan við leika lengi, Fms. xi. 154; en Hákon sjálfr skal leika lauss við svá, H. shall not be engaged in the battle, i. e. be in reserve, 127; leika lausum hala (see hali); leika tveim skjöldum, to play a double game, Hkr. i. (in a verse).
    II. to move, swing, wave to and fro, hang loosely; leika á lopti, Hm. 156; leika á mars baki, Hðm. 12; lék þar grind á járnum, Fms. v. 331; landið skalf sem á þræði léki, Fas. i. 424; skjálfa þótti húsit sem á als oddi léki, 87; lét hann leika laust knéit í brókinni, Fms. vii. 170; árar léku lausar í höndum honum, vi. 446; þeir steypðo golli nýteknu ór afli leikanda ( melted gold) í munn honum, Hom. (St.) 69.
    2. to lick, of flame, to catch, of fire = Lat. lambere; þeir vöknuðu eigi fyrr en logi lék um þá, Fms. i. 292; hiti leikr við himin, Vsp. 57; varð eldr lauss í miðjum bænum, eldrinn lék skjótt, ætluðu þeir at verja eldinum, en þá var þar svá mjök leikit (so much burnt) at þeir máttu ekki við festask, Fb. iii. 175; eldr tók at leika húsin, Gullþ. 28; eldrinn tók at leika vatns-keröldin ok viðinn, Fms. xi. 35; heldr en þar léki eldr yfir, viii. 341; lék eldrinn skjótt tjörgaða spónu í keröldunum, i. 128.
    3. of water, waves, stream, to play, wash; unnir léku, Hkv. 2. 11, Lex. Poët.; þótti honum þat helzt frói at hafa höndina niðri í læknum, ok láta strauminn leika um sárit, Fas. iii. 388; vatnit var djúpt at landinu, ok hafði leikit undan bakkanum, svá at holt var með, the water had washed the earth away, and made the bank hollow, Grett. 131 A:—of wind, veðr var kalt ok lék á nordan, 113 new Ed.: allir ketill lék utan ok innan sem ein sía, Bs. ii. 9.
    4. metaph., lék þat orð á, it was rumoured, Fms. i. 288, Fs. 75; var þá vinátta þeirra kær, þótt þat léki nökkut á ýmsu, though there were ups and downs in their friendship, Fms. vi. 369; leika á tvennu, id., Mag. 33; lék á hinu sama, it went all one way, Fms. v. 252; leika á tveim tungum, ‘to swing on two tongues,’ of various reports of the same thing, ix. 255; leikr þat sízt á tvímæli, hverr fræði-maðr sem frá þeim hefir sagt, Edda (pref.) 147; ef tortrygð leikr á, if there is any suspicion, Js. 26; þar leikr þó minn hugr á, have a mind for a thing, Eg. 520; þat leikr mér í skapi ( I have a mind) at kaupa Íslands-far, Fms. ii. 4; ok ef þér leikr aptr munr at, Ld. 318, v. l.; leika í mun, id., Skv. 3. 39; leika landmunir, to feel homesick, Bjarn.; e-m leikr öfund á e-u, to envy, Fms. vi. 342; leika hugr á, to have a mind to, love; hón er svá af konum, at mér leikr helzt hugr á, vii. 103.
    III. esp. in the part. hag-ridden, bewitched, as madmen or people bedridden or taken by a strange illness were thought to be ‘ridden’ by trolls; syndisk mönnum þann veg helzt sem hann mundi leikinn, þvíat hann fór hjá sér ok talaði við sjálfan sik, Eb. 270; maðr sá er Snorri hét var leikinn af flagði einu, Bs. i. 464.
    2. metaph. to ill-treat, vex; hví ertú svá ílla leikin? Nj. 18, Sd. 169; sárt ertú leikinn, Sámr fóstri, Nj. 114; sagði þeim engan frama at drepa fá menn ok þó áðr ílla leikna, Fms. ix. 47; börðu þeir mik ok léku sárliga, Fb. i. 547; þeir tóku hann ok léku hart ok börðu, Andr. 64; Loka mær hefir leikinn allvald, Loki’s maid (Death) has laid hands on the king, Ýt.:—to vex, annoy, cp. at þjófar né leiki, that the thieves shall not take it, Hm.; þau á vági vindr of lék, the wind swamped them, Gkv. 1; meinit hafði lengi við leikit, the illness had vexed him a long time, Bs. i. 190.
    IV. reflex. to be performed, done; ef þat má leikask, if this can be done, Fas. i. 88; sögðu at þat mætti þá vel leikask, at vinda segl á Orminum ok sigla á haf út, Fms. ii. 326:—leikask á e-n, to get the worst of it; mjök hefir á leikisk minn hluta, I have been utterly worsted, Ísl. ii. 269; ok léksk mjök á mönnum Agða jarls, Fms. iii. 187; ok þótti nú opt á leikask í viðskiptum þeirra Grettis, Grett. 151.
    2. recipr., leikask við, to play a match, to play one against another; ok er þat bezt at vit sjálfir leikimk við, Grett. 99 new Ed., Sturl. i. 23, Fms. ii. 269, Þórð. 15 new Ed.; ok höfðu þeir leikisk við barnleikum allir þrír meðan þeir vóru ungir, they had been playmates, Fms. vi. 343; ef þeir skyldi tveir við leikask, Glúm. 370:—at þér komizt undan með lausafé yðart, en þá leikisk um lönd sem auðit er, escape with the movable property and leave the land to its fate, and let them quarrel about the land as best they can, Eb. 98.

    Íslensk-ensk orðabók > LEIKA

См. также в других словарях:

  • Lake Michigan — Landsat …   Wikipedia

  • Lake-effect snow — Lake Effect redirects here. For the American literary journal, see Lake Effect (journal). Lake effect precipitation coming off Lake Erie and into Western New York, as seen by NEXRAD radar, October 12–13, 2006 …   Wikipedia

  • Lake Malawi — View from orbit Coordinates …   Wikipedia

  • Lake Titicaca — View of the Lake from the Bolivian shore. Coordinates …   Wikipedia

  • Lake Urmia — from space, 1984 Coordinates …   Wikipedia

  • Lake Mainit — Coordinates …   Wikipedia

  • Lake retention time — (also called the residence time of lake water, or the water age or flushing time) is a calculated quantity expressing the mean time that water (or some dissolved substance) spends in a particular lake. At its simplest this figure is the result of …   Wikipedia

  • Lake View, Chicago — Lake View   Community area   Community Area 6 Lake View Looking ac …   Wikipedia

  • Lake Oswego, Oregon —   City   Oswego Lake is in the center of town …   Wikipedia

  • Lake Lugano — Lago di Lugano Location Ticino, Lombardy Coordinates …   Wikipedia

  • Lake Mead — Location Mohave County, Arizona and Clark County, Nevada Coordinates …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»